Minik Prensesim Büyüyor

Her geçen gün gözlerimin önünde büyüyor prensesim. Neredeyse dört aylık olacak. Bazen diyorumki keşke büyümese hep böyle minik kalsa, doyasıya sarsam sarmalasam, öpsem koklasam. Bazen de diyorumki büyüse de biran önce oturup karşılıklı kahve içip havadan sudan konuşsak, sohbet etsek.

Bazen bir davranış ediniyor ve ben onu hangi ara öğrendiğini anlamıyorum. Geçen gün öyle çığlıklar atıyorki görmen lazım. Sabahtan bir başladı gece bire kadar tiz bir sesle bağırdı. Ağlamıyor sadece çığlık atıyor. Bir sıkıntısı yok, oyun istiyor.  Çığlık atmanın sanırım sevimli oldugumu düşündü ve devam etti. İtiraf edeyim başım fena halde ağrıdı.

Her edindiği huyuyla başka biri haline geliyor. Tam alışıyorum bir huyuna, ertesi gün bir bakıyorum ki o alıştığım, sevdigim huy değiştirmiş yine. Bazen tanıyamıyorum onu da kendimide. Sanki başkasının bebeğiyle geçici bir süre annecilik oynuyorum gibi. Acaba o da bana hayretle bakıyor mudur "Kim bu kadın? Neden yoruldu? Benim annem yorulmazdı. Bu yoruldu!" diye düşünüyor mudur? Evet yoruluyorum,Dummadum; ama bıkmıyorum. İnan onunla geçen her saniyeye şükrediyorum. Onun her dakikasında yanında olmak benim için çok özel. Gözlerimin içine bakan manalı bakışları, yumuşacık teni, parmağımı sıkıca tutan elleri, ayaklarını oynatınca bunu farkedip şaşıran beyni, kocaman yanakları, uzun ipeksi saçları, diş etlerini göstererek gülümsemesi, şımarınca poposunu bir o yana bir buyana sallaması ve kısaca onla ilgili her sey için binlerce kere şükürler olsun!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Nerde kaldı arkadaşlık?

Öyle alıştık ki sosyal medyada yaşamaya. Beğenilme sayısına göre, kendimizi değerli hissetmeye. Insanlara sürekli kendini beğendirme, kabul ettirme çabasında olmaya hayatı unuttuk. Bir zamanlar ne kadar meşgul de olsak arkadaşlarımızı, eşimizi, dostumuzu arayıp hal hatır sorardık. Karşılıklı kahveler/ çaylar içilirken, iki lafın belini kırardık. Ne oldu bize şimdi? Gün geçtikçe, dijitalleşiyoruz Dummadum! Bizi biz yapan insani değerlerimizden uzaklaşıyoruz. Daha çok konuşuyoruz bildiğimiz bilmediğimiz her konuda. Daha az okuyoruz, daha bencil yaşıyoruz zamanla. İnternetle uyuyor internetle uyanıyoruz. Sosyal medyadaki artan takipçi sayımızda rağmen daha da yalnızlaşıyoruz. Yüz yüze konuşmayı unuttuk. Göz teması kurmayı, sabırla dinlemeyi unuttuk. Sevgiler hızla tüketiliyor, doğanın diğer her bir parçası gibi. Dostum dediğim üç kişi vardı hayatımda. Biriyle ipe sapa gelmez saçma bir sebepten dolayı yollarımız ayrı düşmüştü. Dolayısıyla düğünüme çağırmadım. Düğünüme sadece kalan iki
Devamı

Emzirirken Okula Dönmek

Gece bebeğimi emzirmek için uyandığımda, uykum biraz açılmıştı. Bende elime telefonu aldım ve devam etmekte olduğum üniversitenin duyurular sayfasına girdim. Bir de ne göreyim! Geçen dönem okula devam etmemiş olsam bile bu dönem okulum bitebiliyor. Beni tabi hem okulu bitirebilecek olmanın heyecanı aldı hem de bebeğimden ayrı kalmanın telaşı. Sonra aklım hep bebeğime takıldı. Durduk yerde ağlamaya başladım. "Ben onu bırakıp nasıl giderim!" diye. Ya emmeyi bırakırsa ya beni sevmezse ya beni unutursa ya bana küserse ya benden çok ona kim bakacaksa onu severse? Allahım delirmek üzereydim. Bir yandan düşünüyor bir yandan kurguluyor bir yandan da ağlıyordum. Eşim sabahın köründe işe gidecek ama ben gecenin bir yarısı onunda uyandırdım beraber ağlayalım, iki dertleşelim diye. Beni uykulu haliyle telkin etmeye çalıştı.  Milyonlarca kadının bebeğini bırakıp işe gitmesi ne kötüymüş. Şimdi onları daha iyi anlıyorum. Sonra internetten araştırmaya başladım. Bebeğimi anne sütüyle nas
Devamı